01 қаз, 2018 сағат 20:20

Шерхан Мұртаза. Ташкентте кімдер болмаған...

«Қазір өзбектер бірте-бірте латын әрпіне көшіп жатыр» деп жазыпты осыдан аттай жиырма жыл бұрын Шерхан Мұртаза «Ташкентте кімдер болмаған…» атты мақала­сында («Егемен Қазақстан», 16 қыр­күйек, 1997жыл).

Тұлға несімен тұлға?! Мәселені дер кезінде көтере білуімен, көре білуімен тұлға. Бұлардың қала­мында, қанында кешегі Алаш қай­раткерлерінің көрегендік, тектілік қасиеті бар. Біз бұдан бұрын да осындай тұлғалардың  әлі күнге дейін маңызын жоймаған мәселе­лерді арқау еткен туындыларынан үзінді беріп отыратынбыз. Бұл жолы да сол дағдымыздан жаңыл­май, Шерағаңның М.Әуезовтің 100 жыл­дығына орай Ташкентте өткен жиыннан жазған мақаласынан бір үзік жариялап отырмыз.

***

…Мына азаттық алған соңғы жылдарда Орталық Азиядағы үш мемлекет басшы­лары, Қазақстан, Өзбекстан, Қырғызстан Президенттері қайта-қайта бас қосып, жеке-жеке тәуелсіз мемлекеттер бола тұра, туыс­тық бірлестіктің жолдарын іздестіріп жүргендері байқалады. Әрине, бұл бір мемлекет болайық деген ниет емес.

Бірақ, саяси, экономикалық, мә­дениет, руханият  жағынан бірлес­тік­тің пайдасы шаш-етектен екені даусыз шындық. Мысалы, осы үш мемлекет­тің ортақ ақшасы болғаннан халықтар пайда көрмесе зиян шекпейді. Қазір Өзбекстанға бара қалсаң, Қазақ­стан­ның теңгесі  өтпейді. Доллар айырбас­тауға, қазақ теңгесін өзбек сомына айырбастауға тыйым салын­ған. Содан барып «қара базардың» айласы қарас­ты­рылады. Сөйтемін деп біздің бір жігітіміз  Алай базарында қолға да түсіп қалып, әрең құтылды.

Әскер бірлестігі қажет. Бірлескен қарулы күш әрдайым әлеуетті. Осы күндері  Қазақстанның оңтүстігінде, Өзбекстан шекарасында өтіп жатқан бірлескен әскери жаттығулар өз нәтижесін беріп те қалар.

Қанша айтқанмен дүние кейпіне қарасаңыз, алапат болып жатқан жер­лер аз емес. Алысқа бармай-ақ, ірге­міздегі Ауғанстан, Тәжікстандағы жан­­жалдар да жеткілікті. Ой, ол біз­ден алыста ғой деп жайбарақат жан­тайып жатудың жөні жоқ. Үлкен өрттің шо­ғы алысқа шашырайды. Құдай сақтансаң – сақтайды.

Ақ империя, қызыл империя түрік тілдес халықтардың жігін ажы­рату­дың небір қитұрқы жолдарын ойлап тапқан.

Соның бірі – алфавит. Өзбекпен жүзбе-жүз сөйлессең, бәрі түсінікті. Ал енді газетін алып  қарасаң, ежік­теп оқып әрең түсінесің.

Қазір өзбектер бірте-бірте латын әрпіне көшіп жатыр. Бірінші сыныптан бастап мектептерде кириллицамен қатар, латын алфавитіне машықтан­дырады. Көшелері­ тола өзбек тілінде латынша  жазулар.

Ал енді осы бастан осы түрік тіл­дес­тер, олардың аса білімді ғалым­да­ры бірлесіп латынның өзін ортақ жа­самаса, тағы да шөре-шөре, бір-бірі­мізді оқи алмайтын, түсінбейтін халде қаламыз.

Төбелес неден шығады? Адамдар бір-бірін түсінбеуден шығады. Түрік тілдестер бірін-бірі  қазір түсінбей әлдеқалай төбелессе, біздің ұрпақ­та­ры­мыз бірін-бірі өлтіруге дейін бара­ды.  Құдай оның бетін аулақ қылсын. Ендеше, бірліктің қамы осы бастан қалануы қажет.